CONTO CONTRA A VIOLENCIA MACHISTA

Madeleine era feliz: ¿que lle importaban a ela as faladurías?Atopar un paternaire de soño despois de tantos anos non era para poñerse a cuestionar menudencias. ¿Que ela era froito maduro e el un taludo fatón?, ¿que entre ambos existía un abismo de diferenzas inasimilábel? Bah... Inasimilábel, ¿que hostias significa iso no diccionario do Amor?

Primeiro foron os sí cariño, que ojos tan hermosos tienes, cuánto me haces gozar, vida... E as veciñas a burburiñar que si a idade, que si os cartos... En fin, envexas solapadas ante a promesa dun carallo grande e nervudo baixo os pantalóns.

Logo, viñeron os reproches, voltos susurro amantiño para Madeleine: "Tes a cea fría e a cona seca, e si quero augardente non me des a purrela" . E as veciñas a murmurexar que si che é home fodido, que si aínda non hai queixa, que cando a unha lle can as tetas...

E veu un tempo de medo ás veces, de bicos escasos e dor abondosa que Madeleine separaba en frasquiños estrictamente ordenados para reciclar convenientemente en esperanza indestructíbel. "¡Que unha non ha de morrer soa!" - pensaba-.

E as veciñas non dicían nada.

Pero, Madeleine era feliz, incomprensibelmente era feliz, dramaticamente era feliz tramando a súa tea de proteína fibrosa, máis resistente có aceiro, agardando, sen trampas nin veleno, a chegada do seu querido moscón.

* Para todas as Madeleines do mundo e para que espertemos todas as veciñas que non dicimos nada.