COMPAÑEIRO DANIEL

ALFONSO DANIEL RODRÍGUEZ CASTELAO
Compañeiro Daniel de vida innumerable

como os astros do ceo i os camiños do mar

na tenebrosa noite da patria inhabitable

témoste no recordo con mao á luz (da alba) albar.

A ti falo Daniel morto lonxe da terra

es noso i a túa luz alumea a escuridá

que nos deixou a historia de tres anos de guerra
en que os lobos mataron a luz e libertá.

Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban

i enloitaron cunetas con sangue loitador

as pistolas sonaban i os panbidos berraban

a terrible victoria do odio e do terror.

E ti fúcheste lonxe predicar no deserto

pra erguerdes un exército que endexamais loitou

e morriches un día sin veres entreaberto

o camiño da volta que a túa alma soñou.

Pro na Patria abatida e do pobo explotado

nacimos nós os fillos da morte e do tristén

percurando furiosos vinganza e novo Estado

i unha roxa alborada sin cabo nin comén.

I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe

matou desesperado na outra banda do mar

prometémosche a terra dunha Galicia ceibe

pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.

Darío Xoán Cabana