No chan da oficina de correos de Sober, atopamos esta mañá un folio pisoteado que resultou ser unha carta extraviada.
Collémola, sendo conscientes de que iamos invadir a intimidade e reproducímola aquí polo seu interese e significación neste día:
27-Maio-2007
Chove...
Andarás por Vicus, mentres nós escoitamos o repenique resultante da condensación do vapor de auga atmosférico sobre esta terra de regalía.
O vento zoa mezzoforte.
É de noite. Nin frío, nin calor.
Pero déixome de florituras: esta é unha carta de despedida.
Xa o saberás, Tono.
Mañá ás 7:43 tomo un tren rexional na destartalada estación de Canabal (a min gústame con “b”; deriva de cannabo) rumbo á LA-LA-LA Coruña. Alí me agarda un voo regular ó aeroporto de Tenerife-Sur.
¡As Canarias, tío! Boa terra, boas xentes, pero, ¡cadra tan no cú do mundo!
¿Lembras cando nos parecía unha paliza do carallo saír en Ourense? Claro que, paliza era: se o Miguel levaba o coche, sempre potaba alguén nunha curva perdida da carretera vella; e no tren, o que nos quedaba era ir pasando un frío do demo naquelas unidades de RENFE que retiraran por vellas das cercanías de Madrid.
Pero hai que ir.
O xefe do Marcos contratoume de peón. Van facer unha urbanización perto dos Cristianos.
Xa sabes que comezara deseño gráfico en Ourense, pero non me daba erguido diariamente ás seis e media, son vago.
E de alquilar piso, difícil: non temos cartos. Vous savez.
Ben sei que hei extrañar isto, tío. Ben o sei. ¡A ver se me meto na drogha e veño de vez en cando descargar xénero a Monforte! É broma, ti. Ben sabes que renego dos que amasan millóns a costa de foderlles a vida a uns pobres mataos. ¡Merda! ¿Non estamos fartos de ver pipiolos coa tocha reventada? Que, a ver, eu tamén fumo un canuto de vez en cando; e teño collido algunha de cervexas e outras beberaxes... Pero, non hai color.
Ando estes días de visita: a tía Pacita, os avós de Matamá, os primos de Espasantes... Onte mesmo fun por Chanteiro, visitar ó Gumersindo. Estaba a facer a colada. ¿Sabes? Cando prende a lavadora ten que desconectar o conxelador; e as bombillas aluman cando lle peta. E iso que mesmiño ó lado ten a presa de Santo Estevo, que solucionou os apagóns de Madrid, de "grato recuerdo": onde morreron centos de operarios nos anos 40 sen as familias recibir un can. ¿Ti das creto? Agora hasta hai alcaldes que queren iluminar a presa de Belesar. , din. Mellor sería rebentalas, carallo, que nos debía de sobrar enerxía e, inda na casa, polas noites, prendo o ordenador e salta o automático se está funcionando o forno eléctrico, e iso que cobrar, cóbranche tropecentos watios. Tamén fun dar unha volta a Ferreira, pola vella, porque chovía a chuzos e a súper-mega Nacional 120 embárrase toda, e cos baches que ten no lado de Lugo non meto aí a moto nova nin que me paguen.
Bah, laios dun mísero habitante deste Sur, que non lle importan a ninguén.
Teño 27 anos e unha resaca que nin a virgen.
É demasiado tarde e mañá ergo demasiado cedo.
Esta é unha carta de despedida.
Sempre teu.
P.D. (escrita a lapis). Perderon Monforte, perderon a Deputación… ¡Sober e Pantón tamén caerán! Agardo voltar e atopar un Sur novo.
Sem comentários:
Enviar um comentário